Burn-out is een energiestoornis en tegelijk is het een signaal, een rood licht. Het lichaam zegt STOP. Het is genoeg geweest.
Het lichaam laat het duidelijk merken. Het is genoeg geweest. Tot hier en niet verder, op straffe van nog erger, en het kan altijd erger. Voorbeelden genoeg van mensen die van een niet-behandelde burn-out in een depressie sukkelen.
Het verplicht je tot stoppen maar door plots uit te vallen neemt het lichaam je eigenlijk in bescherming. Het stuurt je een ernstige verwittiging. Het heeft met andere woorden het beste met je voor. Je kunt er dus maar beter naar luisteren.
Nadat je terug op de been bent is het meestal tijd voor de belangrijke vragen.
- Wat komt je lichaam je precies vertellen? Waar zit de spanning?
- Doe je nog wel met plezier wat je doet? Is het je eigen keuze?
- Leid je wel het leven dat je zelf wilt? Droom je van een ander leven?
- Wil je toch vooral gezien worden en ben je op zoek naar waardering of bevestiging?
- Vind je het lastig om neen te zeggen en je grenzen aan te geven?
- Ben je perfectionistisch ingesteld?
- Voel je je snel gekwetst, afgewezen of in de steek gelaten, en blijf je doorgaan om toch maar niet het risico te lopen afgewezen te worden?
- Vind je van jezelf dat je alles voortdurend onder controle moet hebben?
Ergens in onszelf is er altijd wel iets dat ons opdraagt het beter te doen/hebben dan de vorige generatie. Dat is ook menselijk. Alleen schieten we er makkelijk in door. Kennelijk zijn we op zoek naar iets dat niet in de buitenwereld te vinden is.
In de voetsporen van … lopen we vroeg of laat vast in de modder. Het is maar goed ook dat dan de vragen komen. Zo niet zal er wellicht nog een volgend rood licht nodig zijn. Het vorige was dan eerder code oranje.
Een echte burn-out, niet zozeer een tijdelijke uitputting, vraagt volgens mij om een existentiële benadering. Wat daarbij de centrale thema’s zijn lees je hieronder.
Luc Van De Steene 